Over de afwezige vader, de trapeze die bleef hangen en de kracht van terugkeren naar jezelf
“Ik wilde nooit worden zoals mijn vader. En nu betrap ik mezelf erop dat ik hem geworden ben.”
“In die ene zin hoor ik een kind dat nog steeds wacht op de liefde die hij nooit ontvangen heeft.”
Het verdriet van de man die ooit als jongen op zijn vader wachtte.
Op zijn blik. Zijn erkenning. Zijn bevestiging.
Maar die blik kwam niet. Die woorden bleven uit.
Wat dan ontstaat, is het archetype van de verloren zoon.
Een man die opgroeit met een subtiele leegte in zijn borst.
Die leert functioneren, presteren, zorgen – maar diep vanbinnen blijft zoeken naar iets wat nooit kwam.
De trapeze die bleef hangen
In systemisch werk gebruiken we het beeld van de trapeze.
Elke jongen hangt aan de veilige trapeze van de moeder.
Daar begint het leven: warm, dichtbij, verbonden.
Op een gegeven moment is het de bedoeling dat er een tweede trapeze verschijnt:
die van de vader, of een andere man in de mannelijke lijn.
Hij hoort het stokje aan te reiken.
Zodat de jongen leert springen, op vertrouwen.
Zodat hij toegelaten wordt tot de wereld van volwassen mannen.
Maar wat als die tweede trapeze uitblijft?
Wat als de vader afwezig is – fysiek of emotioneel?
Wat als hij zijn zoon niet ziet, of zelf nog aan zijn eigen trapeze hangt?
Dan blijft de jongen hangen.
Tussen wat hij ontgroeid is en wat er niet gekomen is.
En die jongen wordt later de man die:
twijfelt aan zichzelf ondanks succes
blijft zoeken naar erkenning van buitenaf
moeite heeft met autoriteit (in zichzelf of in anderen)
leiderschap op zich neemt, maar zich nooit helemaal vrij voelt
De vaderlijn leeft in je lichaam, je werk, je relaties
Of je het nu wil of niet: je draagt je vader mee.
In hoe je spreekt tegen jezelf.
In hoe je omgaat met druk, conflict, intimiteit, succes.
Zonder overdraging van de vader – zonder die tweede trapeze –
leef je vaak in een herhaling van zijn gemis.
Je wordt hard, gesloten of onzichtbaar.
Of juist te veel, te pleaserig, te oververantwoordelijk.
In het jaartraject Ik de Wolf zie ik het telkens opnieuw:
mannen die onbewust vasthangen aan een vaderbeeld dat hen klein houdt.
Of juist mannen die alles doen anders dan hun vader,
maar daarmee nog steeds aan hem gebonden zijn.
Van verloren zoon naar belichaamde man
In Ik de Wolf werken we met deze dynamiek via systemisch werk, rituelen, natuurcoaching en broederschap.
Niet om vaders te beschuldigen.
Maar om te erkennen wat er wél en níet geweest is.
Om de beweging te maken die als jongen niet kon:
de sprong.
De sprong naar jezelf.
Naar je plek in de mannelijke stroom.
Naar volwassen, belichaamd leiderschap.
Dat vraagt:
loslaten van onbewuste loyaliteit
het verdriet toelaten dat je zo lang hebt weggeduwd
opnieuw je lijf betrekken bij je keuzes
je innerlijke vader uitnodigen – en jezelf bevestigen
Wat verandert er als je deze sprong maakt?
Mannen die deze beweging maken, ervaren:
rust in hun lijf, waar vroeger spanning zat
meer intimiteit zonder zichzelf te verliezen
leiderschap zonder bewijsdrang
ruimte om vader, partner of ondernemer te zijn zonder opgejaagd te zijn
Wanneer de verloren zoon wordt gezien,
komt de man tevoorschijn die niet meer leeft om goedgekeurd te worden,
maar die zijn eigen autoriteit wordt.
🐺 Tijd om los te laten. Tijd om te springen.
👉 In het jaartraject “Ik de Wolf” omhullen we jou veilig zodat je alsnog de sprong gaat maken naar jouw krachtige plek in deze wereld
Voel jij dat je blijft hangen?
Dat je wacht op iets wat ooit had moeten komen – en nu alleen nog maar in jou kan ontstaan?
Dan nodig ik je uit voor een gratis kennismakingswandeling.
In stilte. In gesprek. In de natuur.
Eerlijk en zonder druk.